- Hierdie liedjie – wat kitaarspeler, Johnny Marr, beskryf het as The Smiths se 'mees blywende plaat' – handel oor hul voorsanger Morrissey se verlammende skaamheid. Dit het sedertdien 'n volkslied geword vir die vervreemdes en sosiaal geïsoleerdes.
- Marr het hierdie liedjie, 'William, dit was regtig niks' en 'Asseblief, asseblief, asseblief, laat my kry wat ek wil hê' oor 'n produktiewe tydperk van vier dae in Junie 1984 geskryf.
- Marr geopenbaar aan Rollende klip tydskrif wat hy begin het om 'n onvergeetlike inleiding saam te stel: 'Ek wou 'n inleiding hê wat amper so sterk soos 'Layla' was. Wanneer dit in 'n klub of 'n kroeg speel, weet almal wat dit is.'
- Dit was 'n baie komplekse liedjie om op te neem. Marr het die proses afgebreek na Die Kitaar Tydskrif : 'Ek wou hê dit moet regtig, regtig gespanne en moerasagtig wees, alles op dieselfde tyd. Om die skyfie-deel te laag was wat dit die werklike spanning gegee het. Die tremolo-effek het gekom deur 'n gereelde ritme-deel met 'n capo by die 2de fret op 'n Les Paul neer te lê, en dit dan na die lewendige kamer na vier Fender Twins te stuur. John was besig om die tremolo op twee van hulle te beheer en ek het die ander twee beheer, en elke keer as hulle uit sync geraak het, moes ons net die baan stop en weer van voor af begin. Dit het 'n ewigheid geneem.'
- Die Smiths het rooi gloeilampe in hul Londense ateljee geïnstalleer om die perfekte atmosfeer te skep om hierdie liedjie in op te neem.
- Die ossillerende kitaar is vergelyk met die een wat gehoor word in The Rolling Stones se cover van Bo Diddley se liedjie, 'I Need You Baby (Mona)'. Dit sou nie die laaste keer wees dat dit Marr sou 'n riff van die Stones steel !
- Hierdie liedjie is vernoem na 'n vraag wat gestel is in Marjorie Rosen se feministiese filmstudie, Springmielies Venus - een van Morrissey se gunsteling boeke.
- Morrissey het die reël, 'Die erfgenaam van niks in die besonder', uit die 19de eeuse roman opgehef, Middelmars , deur George Eliot.
- Marr vertel Die voog koerant dat die vervaardiger, John Porter, hierdie liedjie se openingsliriek verkeerd beoordeel het: 'Ek onthou toe Morrissey die eerste keer gesing het, 'I am the son and the heir...' John Porter het gesê: 'Ag wonderlik, die elemente!' Morrissey het voortgegaan, '...van 'n skaamheid wat krimineel vulgêr is.' Ek het geweet hy het daar en dan in die kol geraak.'
- Die Smiths het moeilik hierdie liedjie regstreeks gespeel. Marr het veral gesukkel om die kitaar-effek in konsert te herskep. Baskitaarspeler, Andy Rourke, het dit 'die vloek van The Smiths se lewendige loopbaan' genoem.
- Anders as baie Britse optredes, het The Smiths geen musiekvideo's gemaak nie. Teen 1985 was MTV baie gewild in Amerika en 'n sleutel tot die bevordering van liedjies aan 'n jong gehoor, so Jeff Ayeroff, wat in beheer was van video-promosie by Warner Music, ouer van The Smith se Amerikaanse etiket Sire, het 'n video opdrag gegee. Videoregisseurs was destyds nie maklik om te bekom nie, tensy jy 'n aansienlike begroting gehad het, en Ayeroff wou net $5 000 opdok. Hy het Paula Greif, wat al albumomslae ontwerp het, gehuur om die video te maak en haar die instruksie gegee: 'Vind 'n paar opvoeringsmateriaal en sit 'n meisie daarin.'
Greif het presies dit gedoen deur beeldmateriaal te gebruik van 'n vertoning in Leicester wat in 1984 deur die groep se regstreekse klankingenieur, Grant Showbiz, geskiet is. Sy het dit gekombineer met Super 8-video wat sy geskiet het van 'n vroulike model wat dans asof sy by die vertoning was. Die groep het geen betrokkenheid gehad nie.
Morrissey vertel glo tydskrif dat hy die video verafsku het. 'Dit het absoluut niks met The Smiths te doen gehad nie,' het hy gesê. 'Natuurlik is ons oorval met briewe van baie benoude Amerikaanse vriende wat sê: 'Hoekom op aarde het jy hierdie vieslike video gemaak?' En natuurlik moet dit verstaan word dat Sire daardie video gemaak het, en ons het die video gesien en ons het vir Sire gesê: 'Jy kan onmoontlik hierdie ... hierdie vernederende video vrystel.' En hulle het gesê: 'Wel, miskien moet jy nie regtig op ons etiket wees nie.' Dit was nogal rampspoedig.' - Morrissey en Marr ontvang 25% van die tantième vir die Soho-treffer, 'Hippychick', wat hierdie liedjie se kitaarriff interpoleer.
- Die groep Love Spit Love, wat Psychedelic Furs-lede Richard en Tim Butler ingesluit het, het 'n nuwe weergawe van hierdie liedjie vir die 1996-fliek opgeneem Die Handwerk , wat handel oor 'n verbond van opvallend aantreklike tienerhekse. In 1998 is dieselfde voorbladweergawe as die temalied vir die TV-reeks gebruik Bekoor , wat handel oor 'n verbond van opvallend aantreklike tienerhekse.
Die liedjie verskyn ook in die flieks Die Trou Sanger (1998) en Nader (2004). - Die Russiese duo t.A.T.u. van ' al die dinge wat sy gesê het ' roem het hierdie liedjie in 2002 gedek. Marr het die 'simpel' omslag gekap, alhoewel Morrissey dit 'manjifiek' genoem het. Hul weergawe is gebruik in die 2008-episode van Skinder meisie , 'Pret-a-Poor-J.'
- Wyle Jeff Buckley was heeltemal betower deur hierdie liedjie: 'Die eerste keer dat ek 'How Soon Is Now' gehoor het, kan ek onthou dat dinge in myself verander het. Dit was 1984, in my vriend se woonstel in hierdie regtig aaklige gebou in Hollywood. Ons was daar en eet 'n soort aaklige kos, met ketchup, want ons het nie geld gehad nie, en dit het op die televisie gekom. Die video was puik, maar die liedjie het alles heeltemal weggeblaas. Dit was die eerste keer dat ek ooit so oor musiek hoor skryf het. Dit het my beïnvloed omdat die skryfwerk so wonderlik was, omdat Morrissey se lirieke so wonderlik was op so 'n manier, ek weet nie, soos net heeltemal freaky, uniek nie.'
- Hierdie liedjie verskyn in 'n advertensie vir Pepe Jeans in 1988, het ook verskyn in 'n 1999-advertensie vir die Nissan Maxima (sonder lirieke).
- Dit was die B-kant van die 'William, It Was Really Nothing'-enkelsnit, wat in 1984 vrygestel is. Nadat die Britse radio die liedjie opgetel het, is dit in 1985 as 'n selfstandige enkelsnit vrygestel, toe dit op 'n oorweldigende # gelys het. 24, tot groot teleurstelling van Morrissey, wat gekla het glo tydskrif: 'Dit is moeilik om te glo dat 'How Soon Is Now' nie 'n treffer was nie. Ek het gedink dis die een.' Dit is vir 'n derde keer in 1992 heruitgegee, toe dit op #16 geplaas is.
- Die enkele kunswerk was 'n foto van die akteur, Sean Barrett, uit die 1958-film, Duinkerken . Barrett het in die beeld gebid, maar omdat hy ook gelyk het of hy sy kruis vashou, is die mou as aanstootlik beskou en is dit gevolglik in die VSA verbied.
